Σιγά σιγά πλησιάζω με την ανυπομονησία και την περιέγεια του πρωτάρη. Το αχνός φως που μπαίνει από το μισόκλειστο παράθυρο κάνει το σώμα της φωτεινό και σκοτεινό την ίδια στιγμή. Η σκέψη μου θολή, το στόμα θέλει να μιλήσει, αλλά δεν μπορεί. Στιγμές σαν κι αυτές που απολαμβάνεις ένα εξαιρετικό κρασί και θέλεις να συνεχίσεις να το μυρίζεις και να το γεύεσαι πριν καταφέρεις να αρθρώσεις τις πρώτες συλλαβές για την ποιότητά του. Όμως ο χρόνος δεν φτάνει για να πεις έστω ένα καλό λόγο.
Έξω φυσάει δυνατά και ο ήχος περνάει από το παράθυρο. Η απλότητα της στιγμής με λύνει και με οδηγεί σε διαφορετικούς κόσμους. Κι ενώ παραμένω μπερδεμένος μέσα στις σκέψεις μου για τη σχέση των λέξεων με τους ανθρώπους και την ικανότητα αμφότερων να παίζουν μεταξύ τους, το γυμνό της πλέον σώμα είναι μπροστά μου φανερό κι υπέροχο, ιδρωμένο κι αμήχανο, ξαπλωμένο απάνω στα κουρέλια του κρύου δωματίου μου. Αναρωτιέμαι αν ζω κάτι πραγματικό ή μήπως είναι όνειρο όπως αυτά που βλέπω τα βράδια όταν είμαι μακριά της. Οι σκέψεις συνεχίζουν να πηγαίνουν πέρα δώθε, ενώ τα σωθικά μου βράζουν σαν τη λάβα της φωτιάς στο ηφαίστειο που είναι έτοιμο να εκραγεί. Δεν είναι η σωματική ανάγκη, αλλά η έξαψη του είναι μου, το ύψιστο συναίσθημα της ηδονής πριν την ηδονή, αυτή του μυαλού, της εικόνας και της φαντασίωσης. Αυτή τη μοναδική στιγμή που ακόμα και μία κραυγή ηδονής μπορεί να την καταστρέψει γιατί όλα τα εσωτερικά σφάλματα θα βγουν προς τα έξω και μετά το θεϊκό θα γίνει ξανά γήινο και η ανάσταση του πνεύματος θα γίνει ένα με την αμαρτία του σώματος. Και τότε όλα θα γίνουν ίδια ξανά και θα γυρίσουμε κι οι δύο, κι εγώ κι αυτή η νεράιδα, που έχω μπροστά μου, στην πεζή πραγματικότητά μας.
Χαμένη κι αυτή σε έναν κόσμο παραμυθένιο με κένταυρους και μάγισσες, βασίλισσες, ξωτικά και πνεύματα, καλά ή κακά δεν έχει καμία σημασία τώρα πια, δεν καταφέρνει να πει κουβέντα. Είναι η ηδονή μας που αγγίζει την τελειότητα της σιωπής, ένα ιδιαίτερο προνόμιο της ύπαρξης, μία επιλογή της σκέψης και του μυαλού. Η φωτιά καίει το σώμα μας, χαιρόμαστε που πεθαίνουμε ζωντανοί από πόθο για ηδονή. Αυτή η στιγμή δεν θα τελειώσει παρά μόνο αν φύγουμε, και ακόμα και τότε είναι άγνωστο αν η ψυχή μας θα είναι για πάντα στιγματισμένη από έναν πλατωνικό έρωτα που ποτέ δεν καταφέραμε να κάνουμε πραγματικότητα.
