Το “Ολομόναχοι μαζί” όσες φορές και να το δεις έχει κάτι να σου δώσει και είναι μία από τις αγαπημένες μου ταινίες παρά το γεγονός ότι την “ανακάλυψα” σχετικά πρόσφατα ελέω λοκντάουν. Δεν είναι τυχαία λοιπόν η επιλογή μου να είναι αυτή η πρώτη για την οποία θα ήθελα να γράψω δύο λόγια σε αυτό το ξεκίνημα του blog.
Ο Κορεάτης σκηνοθέτης Κιμ Κι-Ντουκ δημιουργεί ένα ακόμα αριστούργημα, αυτή τη φορά χωρίς να χρειαστεί να “μιλήσει”. Οι εικόνες, τα πλάνα, η επιβλητική σιωπή, η εξαιρετική ερμηνεία των δύο πρωταγωνιστών, τα εκφραστικά τους μάτια και οι αρμονικές κινήσεις τους τα λένε όλα. “Πολλές ταινίες χρησιμοποιούν υπερβολικά πολλούς διαλόγους, αλλά οι περισσότερες λέξεις δεν τις κάνουν απαραίτητα πιο κατανοητές. Ήθελα το κοινό να έρθει πιο κοντά στους χαρακτήρες μειώνοντας τους διαλόγους όσο περισσότερο γίνεται” αναφέρει ο ίδιο ο σκηνοθέτης.
Ο Τάε Σουκ, ο νεαρός πρωταγωνιστής μοιράζει φυλλάδια στα σπίτια και όταν καταλαβαίνει ότι οι ένοικοι λείπουν τότε βρίσκει την ευκαιρία και “εισβάλει” στο χώρο τους όπου και περνάει κάποιες ημέρες. Δεν κλέβει όμως, δεν καταστρέφει, δεν λεηλατεί. Σέβεται το χώρο, περιποιείται τα λουλούδια, επιδιορθώνει πράγματα, γεμίζει με την ανθρώπινη παρουσία του τα άδεια παγωμένα ντουβάρια. Το κάνει καλύτερα κι από τους ίδιους τους ιδιοκτήτες παρά το γεγονός ότι είναι ένα ξένος, με τεράστιο σεβασμό στην ξένη ιδιοκτησία και σε αυτά τα απλά μικρά καθημερινά πράγματα που αγαπάει. Ιδιοφυής ο τρόπος με τον οποίο ο Κιμ Κι-Ντουκ θέλει να παρουσιάσει τη διττή μορφή του κόσμου γύρω μας. Μία κοπέλα κακοποιημένη στην πραγματικότητα θα καταφέρει να βρει τον δικό της άγγελο. Αυτόν, που θα γίνει η σκιά της και από την πεζή πραγματικότητα του βίαιου συζύγου θα την μεταφέρει τελικά στην ιδεατή ψυχική ένωση-λύτρωση.
Με τρόπο που δεν εξηγείται τελικά ο νεαρός πρωταγωνιστής καταφέρνει να γίνει αόρατος και να γίνεται αντιληπτός μόνο από την αγαπημένη του, ενώ η τελευταία σκηνή της ταινίας μας λέει πως είναι αδύνατο να καταλάβουμε αν ο κόσμος που ζούμε είναι μία πραγματικότητα ή ένα όνειρο. Ο Κιμ Κι-Ντουκ αφήνει στον καθένα μας να ερμηνεύσει με τον δικό του τρόπο αυτό το ιδιαίτερο τέλος με το ζευγάρι πάνω στην ζυγαριά και τη βελόνα κολλημένη στο μηδέν. Μία καταπληκτική ταινία με φιλοσοφικά και μη ζητήματα τα οποία μας παρουσιάζονται με έναν ιδιοφυέστατο τρόπο.
