Μου αρέσει να γράφω, ενώ βρίσκεσαι ξαπλωμένη δίπλα μου. Δεν θέλω να ξέρω πως γνωριστήκαμε, δεν έχει καμία σημασία. Το λάγνο βλέμμα σου κυριαρχεί στη σκέψη μου. Η θέα του γυμνού κορμιού σου κάτω από τα άσπρα σεντόνια μου αποσπάει την προσοχή. Συγχώρα με που δεν μπορώ να το αγγίξω. Είναι που με θαμπώνουν τα μάτια σου και τίποτα άλλο δεν έχει σημασία. Θέλω να γράψω για σένα αυτά που δεν πρόλαβα να σου πω.

Είσαι ερέθισμα στιγμιαίο ή μόνιμο; Δεν μου αρέσει το μόνιμο. Προτιμώ το στιγμιαίο. Είναι όμορφη η στιγμή. Είσαι όμορφη κι εσύ. Τι είναι πιο όμορφο άραγε; Εσύ ή η στιγμή; Εσύ στην στιγμή ή η στιγμή με σένα; Γιατί οι άνθρωποι προτιμούν το μόνιμο; Κι εγώ ίσως προτιμώ το μόνιμο. Ή μήπως κάτι παραπάνω από το στιγμιαίο και κάτι λιγότερο από το μόνιμο; Μετά όμως έχει ημερομηνία λήξης. Ούτε αυτό μου αρέσει. Εσένα; Τι σου αρέσει άραγε; Το μόνιμο, ναι, το μόνιμο. Όχι, δεν μπορεί.  Είναι δύσκολο να ξεκινάς αυτό που ξέρεις ότι θα τελειώσει. Να ζητάς εκεί που ξέρεις ότι δεν έχει να δώσει. Περίεργα φαίνονται όλα σήμερα. Δεν είναι. Φαίνονται. Πολλά φαίνονται και δεν είναι. Τα περισσότερα άλλωστε είναι και δεν φαίνονται.

Είσαι μία φαντασία ή μία πραγματικότητα; Υπάρχεις, δεν υπάρχεις. Τόσο κοντά, μα τόσο μακριά, τόσο αληθινή, μα τόσο ψεύτικη. Είσαι γοητευτική και ταυτόχρονα απόμακρη, ξεχωριστή και παράλληλα συνηθισμένη. Είσαι ένα όνειρο μέσα σε μία πραγματικότητα που γίνεται πραγματικότητα μέσα στο όνειρο.

Μου αρέσει να παίζω με τις λέξεις. Μου αρέσει να παίζω και με το μυαλό. Ίσως περισσότερο με τις λέξεις. Το μυαλό κουράζεται, τα λόγια είναι ασταμάτητα. Τα λέμε για να τα πούμε. Λες κι εγώ να στα λέω για να στα πω; Μπορεί. Δεν θα ήθελα να είμαι έτσι. Ας ήμουν αλλιώς, λίγο, όχι πολύ, λίγο. Δεν ξέρω αν είμαι. Αλήθεια δεν ξέρω.

Σου έχω πει πως όλα είναι μπερδεμένα. Είπες. Μπερδεμένα ήταν, αλλά έγιναν απλά γιατί αυτά σήμερα είναι πιο μπερδεμένα και μπροστά σε αυτά τα άλλα έγιναν απλά. Έτσι είναι, το παρελθόν είναι πιο απλό από το παρόν. Το παρόν μπερδεύεται. Μπερδευτήκαμε γενικότερα. Οι στιγμές, τα θέλω, οι φαντασιώσεις, τα λόγια. Το παρελθόν με το παρόν και το παρόν με το μέλλον γιατί ήρθαν το παρελθόν και το μέλλον στο παρόν και δεν έμεινε παρόν.

Περίεργη νύχτα, περίεργο και το ταξίδι. Είναι πολλές οι ώρες, αλλά ωραία η παρέα. Είναι όμορφη η σκέψη σου και γλυκιές οι στιγμές. Δεν μιλάς, δεν απαντάς. Είσαι απόμακρη, σκεπτική και φοβισμένη. Φοβισμένη όχι. Δεν είσαι. Δεν ξέρω. Μάλλον δεν είσαι. Μακάρι να μην είσαι.