Δημιούργησα το χρόνο κι επιχείρησα να σε κλείσω μέσα. Ω, μα τι ανόητος που πίστεψα πως μου ανήκεις.

Νιάτα όμορφα κι αθώα που γεράσανε πρόωρα πληρώνοντας τη ματαιοδοξία τους. Μπορεί το παρόν να αποκτήσει ξανά την αξία που του αναλογεί;

Η αιωνιότητα ήταν αυτή που έκανε τον προορισμό μας να μοιάζει με τίποτα και το κενό που ξεκινάει από την ψυχή μας να καταλήγει στα ανεκπλήρωτα όνειρα της παιδικής μας ηλικίας.

Μήπως στην έννοια του τίποτα μπορούμε να βρούμε το φως που χάσαμε;

Ο έρωτας είναι ακόμα υπαρκτός για τον άνθρωπο; Να ναι άραγε το μόνο που μας απέμεινε να κυνηγάμε;