Δέκατη νύχτα στο νησί, ο ουρανός είναι γεμάτος αστέρια, το ελαφρύ κυματάκι της θάλασσας εξαφανίζεται στα πόδια μου, αλλά απόψε τίποτα δεν έχει την ίδια σημασία. Απόψε η νύχτα είναι διαφορετική. Νιώθω την ένταση του μέρους, την ενέργεια της φύσης, την αρμονική συνύπαρξη με τον εαυτό μου.

Έπρεπε να βρίσκομαι αλλού και το ξέρω, αλλά κάποια στιγμές κάτι σε κρατάει και μένεις. Στιγμιαίες αποφάσεις που παίρνονται χωρίς σκέψη, μένουν και σε καθορίζουν. Αυτές που παίρνονται με την καρδιά και όχι με την λογική. Η λογική σε οδηγεί σε ασφαλή μονοπάτια, αλλά η ζωή δεν έχει ασφαλή μονοπάτια.

Το φεγγάρι φωτίζει την παραλία, η θάλασσα είναι όμορφη το βράδυ, αλλά μπορεί να γίνει τρομακτική αν προσπαθήσεις να την κατακτήσεις. Το ίδιο τρομακτική γίνεσαι κι εσύ όταν το μυαλό μου προσπαθεί να σε ορίσει. Δείχνεις ατίθαση, ελεύθερη και περήφανη, τα μάτια σου διψάνε για έρωτα, πάθος και ζωή.

Ήξερα πως θα μείνω απόψε όταν είδα το γυμνό σου κορμί να χαϊδεύει τη θάλασσα. Η μαυρισμένη σου σιλουέτα να χάνεται σιγά σιγά στο απέραντο γαλάζιο κι εγώ να παλεύω να ρουφήξω και την τελευταία σταγόνα δροσιάς από το βρεγμένο κορμί σου.

Τη σκέψη των ανθρώπων δεν μπορείς να την τιθασεύσεις κι εγώ αναρωτιέμαι ακόμα πως θα αισθανόσουν αν σου έλεγα πως μου αρέσει να παρατηρώ τη γύμνια σου. Στο φτωχό μου μυαλό δε χωράει τίποτα πρόστυχο απόψε. Τι νόημα έχει η σαρκική μου επιθυμία απέναντι στην ανάγκη μου να ορίσω την ύπαρξη μου μέσα από σένα;

Αδυνατώ να ορίσω τη στιγμή μας στο χρόνο. Αν το κάνω δημιουργώ προσδοκίες και οι προσδοκίες είναι ο προάγγελος της δυστυχίας μου. Με αυτή τη θλίψη στην καρδιά μου είναι που φοβάμαι να έρθω αντιμέτωπος, την ψευδαίσθηση ότι μου ανήκεις.

Ξημερώνει, τα χρώματα της ημέρας αρχίζουν να ξεπροβάλουν στον απέραντο ουρανό. Εσύ δεν βρίσκεσαι πλέον δίπλα μου και μία ψεύτικη αίσθηση ελευθερίας με διακατέχει ξανά.