Το κυματάκι της θάλασσας χαϊδεύει τα αυτά μου προσπαθώντας να αγκαλιάσει την αναστατωμένη ψυχή μου. Έξω είναι ακόμα σκοτεινά, φοβάμαι μην ξημερώσει, φοβάμαι τη στιγμή που θα χαθείς στο χρόνο και θα γίνεις μία ακόμα ανάμνηση της εγωιστικής ύπαρξής μου. Βλέπεις το θάνατο να σου χτυπάει την πόρτα, δεν σε παίρνει, σου δίνει ραντεβού για το μέλλον, είναι καλύτερα τελικά να μην γνωρίζεις το μέλλον.
Η θάλασσα συνεχίζει να κυριαρχεί στο είναι μου. Μερικές φορές μου δηλώνει με τον τρόπο της πόσο τυχερός είμαι που ζω δίπλα της. Μου έλειψε είναι η αλήθεια όλα αυτά τα χρόνια. Το αεράκι διεκδικεί το μερίδιό του καθώς προσπαθεί να διώξει κάθε μου σκέψη, θέλει να με εξαγνίσει, να με απελευθερώσει, πως είναι να είναι άραγε το συναίσθημα της κάθαρσις; Είμαστε εγώ κι εσύ. Εγώ, εσύ και το τέλος. Θέλω να καπνίσω, αλλά δεν θέλω να σηκωθώ από το κρεβάτι. Η μυρωδιά της θάλασσας ψιθυρίζει πως το τέλος πλησιάζει. Ο ήλιος σε λίγο θα πάρει τη θέση του στο μυαλό μου, με αφήνει να ονειρευτώ αρχικά, για λίγο, όσο διαρκεί μία στιγμή, μέχρι να με επαναφέρει στην σκληρή πραγματικότητα της ημέρας που ξεκινάει.
Θα ξυπνήσεις. Δεν θέλω να ξυπνήσεις. Καμία φορά είσαι ομορφότερη όταν κοιμάσαι. Τότε είναι που μπορώ να διαχειριστώ τις σκέψεις μου και να τις αντιμετωπίσω με τη δική μου λογική. Το βλέμμα σου με σκοτώνει, δεν μπορώ να το διαχειριστώ. Ζητάει πολλά κι εγώ έχω τόσα λίγα να σου δώσω. Μην ξημερώνεις, άφησέ με να χαρώ τη στιγμή για λίγο ακόμα. Η κίνησή σου με αναστατώνει όπως συμβαίνει με τον σκύλο όταν βλέπει τη γάτα να περνάει από μπροστά του και δεν μπορεί να την κατανοήσει. Δυστυχώς δεν μπορώ να σε κατανοήσω. Προσπάθησα, αλλά δεν τα κατάφερα. Ελπίζω κάποτε να με συγχωρέσεις γι αυτό.
Κάτι τέτοια όμορφα πρωινά βρίσκω την ελευθερία μου που τόσο εύκολα συνεχώς την πουλάω και μετά αναγκάζομαι να την αναζητώ. Την καρδιά όμως είναι δύσκολο να την καταλάβει κανείς, ακόμα κι η δική σου σε εκπλήσσει ορισμένες στιγμές. Απλά την αφουγκράζεσαι και περιμένεις να σου εξηγήσει. Θα έρθει η στιγμή που οι απαντήσεις ανοίξουν μπροστά σου κι όλα θα γίνουν απλά. Θα είναι πολύ αργά αλλά θα έχεις καταλάβει. Το παρελθόν δεν αλλάζει, το μέλλον όμως ίσως μπορεί. Καμιά φορά ούτε κι αυτό. Ο νους και η λογική δεν συμβαδίζουν με την καρδιά και το συναίσθημα.
Θέλω να σου δείξω αυτό το κείμενο μα δεν ξέρεις να διαβάζεις, θέλω να στο διαβάσω μα δεν μπορείς να με ακούσεις. Θέλω να φωνάξω μα δεν θέλω να σε ξυπνήσω. Ο χρόνος είναι αμείλικτος και η απόσταση μεγάλη. Καρδιές αγεφύρωτες, όνειρα εγωιστικά, δρόμοι μοναχικοί, νους ελεύθερος.
